Πρόκειται για πάρα πολύ ζεστά ρωσικά καπέλα που έχουν γνωρίσει αναρίθμητες και πολύ διαφορετικές χρήσεις. Αρχικά, ήταν ένα καπέλο που φορούσαν οι αγρότες. Στις αρχές του 20ου αιώνα, τα ουσάνκα ήταν μέρος μιας στολής του Λευκού Στρατού, που πολεμούσε για λογαριασμό του Τσάρου. Στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1930, ξεκίνησε να χρησιμοποιείται και στην στολή του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού.

Από τους πιο γνωστούς οπαδούς της ουσάνκα, ήταν ο σοβιετικός ηγέτης, Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Όπως είναι φυσικό, αμέσως έγινε δημοφιλές αξεσουάρ της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος αλλά και των πολιτών. Χρησιμοποιούσαν τα καλύμματα για τα αφτιά ως πορτοφόλι (μπορούσες να στριμώξεις εκεί χρήματα). Έβαζαν τα ουσάνκα μέσα στο ψυγείο, για να διατηρείται καλύτερα η γούνα τους.

Υπάρχουν πολλά είδη κοκόσνικ, καθώς σχεδόν κάθε περιοχή της Ρωσίας είχε το δικό της.

Την περίοδο του Μέγα Πέτρου Α', οι αριστοκράτισσές απαγορευόταν να το φορούν. Ο τσάρος ήθελε η Ρωσία να αγκαλιάσει την ευρωπαϊκή μόδα και έτσι οι γυναίκες έπρεπε να φορούν μίνι φορέματα (κάτι που μάλλον θα ήταν «πονοκέφαλος» για τις παντρεμένες κυρίες).

Τη δεκαετία του 1920, η «ρωσική τιάρα» έγινε μόδα στην Ευρώπη (για παράδειγμα η σύζυγος του Γεώργιου Ε', Μαίρη του Τεκ, φόρεσε κοκόσνικ στον γάμο της). Από τότε βρίσκουμε το κοκόσνικ σε πλήθος παραλλαγών.

Μη νομίζετε πάντως ότι αν κάνετε μια βόλτα στη Μόσχα το χειμώνα θα δείτε τον κόσμο να κυκλοφορεί φορώντας βάλενκι. Σήμερα, αυτές οι μπότες χρησιμοποιούνται μόνο σε εξαιρετικά δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Για παράδειγμα, εάν βρίσκεστε σε κάποιο χωριό της Σιβηρίας, δύσκολα θα κυκλοφορήσετε έξω χωρίς αυτές, καθώς από το χιόνι δεν θα μπορέσει να σας προστατεύσει κανένα από τα παπούτσια που χρησιμοποιούμε στις πόλεις.

Έως τον 18^ο αιώνα, οι μπότες βάλενκι κατασκευάζονταν αποκλειστικά στη Σιβηρία και σε αρκετές ακόμη βόρειες περιοχές. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να εκτιμήσουν την σημασία τους και στην υπόλοιπη Ρωσία. Σήμερα, οι βάλενκι είναι μέρος της στολής όσων εργάζονται στην βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου καθώς και στον σιδηρόδρομο.

Στην πραγματικότητα, το καφτάνι δεν είναι Ρωσική ανακάλυψη. Οι Ρώσοι το δανείστηκαν από τους αρχαίους Πέρσες. Μοιάζει με παλτό και μπορεί να το φορέσει άνδρας κάθε τύπου. Προσθέτει κιλά στους αδύνατους, κολακεύει όσους έχουν παραπανίσια κιλά και δίνει κύρος σε άνδρες που κατά τα άλλα θα περνούσαν «αόρατοι». Μια θεωρία μάλιστα υποστηρίζει ότι κάθε είδους ενδύματος στη Ρωσία, προέρχεται από το καφτάνι.

Μπορεί όντως το ρωσικό σάλι να είναι εκατοντάδων ετών, αλλά η βιομηχανία παραγωγής του ακόμη είναι ακμαία (εν πολλοίς λόγω νέων σχεδιαστών όπως ο Ντενίς Σιματσέφ). Τα ρωσικά μαντίλια παράγονται στο Όρενμπουργκ στα Ουράλια, στην Βόλογκντα και σε άλλες περιοχές. Όλα φτιάχνονται με βάση την αρχαία ρωσική τεχνική κατασκευής, που μπορεί να χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή για να μάθεις όλα τα μυστικά της.

Παρότι οι ρίζες της σχολικής στολής, βρίσκονται στην τσαρική Ρωσία, η Σοβιετική τους έκδοση είναι αυτή που θεωρείται «κιτς» στη Ρωσία του σήμερα. Οι σχολικές στολές καταργήθηκαν το 1994, ως απομεινάρια της σοβιετικής εποχής, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις τις φορούν τα παιδιά όταν τελειώνουν το σχολείο (χωρίς συναισθήματα νοσταλγίας για τα σοβιετικά σχολεία φυσικά). Στις 24-26 Μαΐου, μπορεί να συναντήσετε στο δρόμο νεαρά κορίτσια με λευκές ποδιές σε οποιαδήποτε ρωσική πόλη.